Wat op düsse Siet steiht:

- Eckernförder Leed - Niklos Oobend - Düvel Minsch - De Exer - Kartüffeln - De Wildfisch - De Buddel Rotwien - An Jungfernsteg - Krank - De Ooldstadtstrooten - Lebertron - Op de Brosby Kuppel - De losen Tähn - Sülver un Gold - De Urlauber -

Eckernförder Leed!

Direkt an de Oostse, dor licht min lütt Stadt,
ik bün ok so geern dor, wiel, dor snackt man platt.
Un platt mutt man snacken, will verstohn man de Lüüd,
de vun jeher hier woh'n doht, so is dat bit hüüt.
un heßt du een Fründ hier, vertruut he di vull,
denn höllt dat een Leven, höllt ewig un dull.

Eckernför, Eckernför, ik heff di jo so geern,
ik heff so bannig leev di, du büst min Oogenstern!

De Gegend is schön hier, de Steilküst, de Strand,
de Bargen rundüm ok, un dat flache Land,
de Knicks un de Wischen, de Kuppeln mit Korn,
mit goldgeele Weeten un Pustebloomsporn.
Süht man hier dat Noor noch un Oolenhoff dorto,
geiht ganz wiet dat Hart op, de Seel ward ganz froh.

Refrain

Spazeerst dörch de Ooldstadt, Du mit opp'ne Oogen,
kannst Du heel veel seh'n hier, mang Kurpark un Hoben.
Du sühst oole Hüüser un Strooten dorbi,
de zeigt noch vun fröher, wie Eckernför bleev frie,
as Krischon de Achte un de Gefion,
an Strand hier versenkt wörn. De Frieheit Lohn!

Refrain

Geihst Du mol ant Woter, dörch sneewitten Sand,
hörst Wellen Du ruuschen, wie Engelsgesang,
sühst schriegende Möwen, de treckt dörch de Luft,
un rüükst vun de See her een himmlische Duft,
wenn denn noch de Nebel sik dollecht op Di,
denn föhlst Di glieks beter, denn büst Du ganz frie!

Refrain

Niklos Oobend.

Nu weer dat endli doch so wiet,
de Dag weer nu bald dor,
un alle Göörn, de töövten niep
op Niklos, is doch klor.

De Schoh, de harn wi düchti putzt
un denn int Finster stellt.
Nu weer de Froog, har dat watt nutzt,
oder weer he vergrellt?

Weer dat een töven in de Nacht,
kuum Een kunn dorbi sloopen.
Wi leegen alle op de Wacht,
öft wör ant Finster lopen.

Denn keek man noh, weer he al west,
bi uns mit all sin Krom?
Viellicht weer he ant Enn al trecht,
viellicht sin Rentier lohm?

So wör denn tövt, so wör ok zittert,
ob he wohl doch noch keem?
De ganze Nacht wör nur noch bibbert,
man wull em doch geern sehn.

Doch sinnig fulln de Oogen to,
man weer doch övermöh,
un dröömte vun een vulle Schoh,
de dorstünn morgenfröh.

Weern morgens denn de Oogen op,
güngt glieks no't Finster hin,
in een ganz flinken Swiensgalopp,
to kieken, watt is binn.

Denn seh man Wal- un Peepernööt
un sööte, bunte Kringels.
Wi freuten uns, dat mit de Fööt
dull trampelt wör, wi Slingels.

Man freute sik, man har ni kregen,
dat Fellvull mit de Roh.
Dat weer för alle doch een Segen,
un jeder weer heel froh. 

 Celtic Light hett ut Niklos Oobend een fein Leed mokt.
Kann man hier anhören! 

Düvel Minsch.

Watt sünd wi Minschen doch för Lüüd,
watt sünd wi doch för Tüffeln,
watt mokt wi mit uns Ümwelt hüüt?
Wi lot se ganz verkrüppeln.

Watt mokt wi mit uns Modder Eer,
watt mokt wi mit uns Woter,
watt mokt wi mit uns Luft un Meer?
Watt sünd wi för Klaboter?

Watt doht wi an uns Bloom un Bööm,
watt doht wi an uns Tiern?
Wi bringt de ganze Krom noch üm
un doht uns ni scheneern!

Wi Buddelt ut de Eer herut,
allns, wenn dat Geld nur bringt,
un föhlt uns dorbi ok noch gut,
ok wenn't tom Himmel stinkt.

Dor is dat Rohöl, swattet Gold.
Mann, dat bringt fix Profit,
dat is för uns, wie witte Solt
op Fröhstücksei. Son Schiet!

Ut Dank dorför, dor mokt wi watt?
Verbrennt wi ni de Welt?
Ward unse Luft dorvun ni swatt?
Nützt uns dor noch dat Geld?

Un denn dat Land, dat uns gifft Kost.
Wie goht wi dormit üm?
Wi holt dor rut, egol wat't kust.
Is dat ni een groot Sünd?

Un mit dat Woter, dat int Leven,
de gröttste Rull doch speelt,
goht wi doch üm, min Gott in Heben,
as wenn uns gornix fehlt!

Doch irgendwann, dor ward wi't marken,
wi hebbt uns schöne Welt,
dor hölpt heen weenen un keen quarken,
mit all uns Kraft vergrellt.

De Exer.

De Exer weer, vör lange Tied,
een Platz för veel Gedöhn.
He wör ümsömt, op jede Siet,
vun grote, hohe Bööm.

Keem man hier ran, vun Norden her,
seh man een steenern Muur.
Glieks achteran een Bunker weer,
recht duuknackig un swör.

No Westen hin licht de Allee,
no Süden de Kurpark,
in Oosten licht de Strand, de See,
de Exer weer recht stark.

Watt hett man alles hier belevt,
watt hett man allns hier sehn?
Gor manch een hett no boben strevt,
manch eener hier ok ween.

Denn op de Exer wör veel Sport
in jede Oort bedreven,
gor manchereen keem fix in Fohrt,
hett een Pokal hier kregen.

In Sommer boxt de A.B.C.,
de hier opbuut sin Ring.
Ok Rietturnier man öft dor seh,
kunn kieken wi'n Peerd springt.

De Kinner kunn man hier tokieken,
wenn se hier Schoolsport mokt,
bi't Football kunn man ni begriepen
dat se dat Tor ni dropt.

Man kunn de Johrmarkt hier beleven,
un Zirkus geev dat hier.
De Schüttengill hett't ok hier dreven,
har öft dor manche Fieer.

Nu hett man hier de Stadthall buut,
hett jetzt ganz rigoros,
ob dat nu slecht is oder gut,
een Parkplatz för Autos.

Erklärung:

Der Exer in Eckernförde war ein Festplatz für alle Gelegenheiten. Es wurde hier geboxt, Fussball gespielt und Schulsport gemacht. Hier wurden Reitturniere ausgeführt, der Schützenverein machte hier ihr Vogelschiessen und hier wurden Jahrmarkt und der Zirkus aufgebaut. Heute ist hier die Stadthalle, das Stadthotel und Autoparkplatz.
 

Kartüffeln

Willst du watt köpen, mit veel Spooß,
loop gau noh Aldi hin,
dor hett sin Stand een groote Boos,
de hett Spiejök in Sinn.

Bruukst du Kartüffeln, groot un schier,
bruukst du viellicht ok Eier,
ob witt, ob bruun, de gift dat hier,
vun Höhner, ni vun Geier.

Di krigst hier Röben un ok Wuddeln,
un Rosenkohl an'n Strunk,
bruukst ni in Goorn dornoh to buddeln,
he gift di't in de Flunk.

Ok Honnig krigst hier, vun de Immen,
un Porri lang un stramm,
un dat Gewicht deiht jümmer stimmen,
he kiekt niemols op't Gramm.

Un kümmst du öfter, hier to kopen,
kümmst em dorbi ni krumm,
denn kannst du seker dorop hopen,
he schenkt di een Bunbun.

Dorüm wünsch ik för alle Tieden,
Di Kundschopp noch un noch,
un dat, de Di mögt recht gut lieden,
för immer, alle Dog.

Erklärung:

Dies ist ein Loblied über einen Kartoffelbauern, der seinen Stand beim Aldimarkt in Eckernförde betreibt.

Dieser Spruch ist für meinen Freund Dieter Wild

De Wildfisch!

Uns Dieter mit sin Hanne güng
spazeeren mol, fein in Sliemünd.
Un wie dat is, so an de Strand,
söökt denn de Oogen in de Sand,
ob dor villicht, mang Sand un Meer,
ni irgendwatt to finnen weer.

Toeerst seh'n se blos Sand un Steen,
bit Beide denn mit eenmol seh'n,
dor blinker watt, fast noch int Woter.
Uns Dieter nu, een lütt beet loter,
sprung dorop to, un ut dat Kruut
trock he mitmol een Fisch herut.

He keek em an, wiest em sin Deern,
un Beide dehn sik fix verfehrn.
Watt Dieter har, dor in sin Hand,
weer in de Oostsee unbekannt.
Dat stöör em fix, güng an sin Ehr,
wull weten, watt för'n Fisch dat weer.

So packte he sin Seegetier,
ganz sinnig eerstmol in Papier,
un frogte denn, Gott un de Welt,
ob em ni Eener mol vertellt,
watt dat förn Fisch is, de he funn.
Doch keener em dat seggen kunn!

In Bööker keek he denn, Tohuus,
packt dor de Fisch in Spiritus
dormit dat Tier, ni gor ant Enn
verrott, bevör he em ni kenn.
Un dacht bi sik, nu mit Gewalt,
ik fohr nu noh de Fischanstalt.

Noh een poor Doog, verpackt he gut
sin Fisch un föhr int Institut
no Kiel, wo he nu still un lies,
de kloken Lüüd sin Fisch nu wies.
De hebbt em dor genau bekeken,
doch wie he heet, hett keener weten.

Denn hebbt se de Professer holt,
doch, ok wenn he ward gut betohlt,
wüß he ni, wie heet düsse Fisch.
Dorüm lecht he em op de Disch
un snitt mit Messer op de Buuk,
wiel man to Proov Gedärme bruukt.

Noh düsse Ingriff, weer nu klor,
un faststellt vun een Professor,
ganz wissenschaftli, ohne Hektik,
de Lütte Fisch, de weer ut Plastik!
Uns Dieter hett dat gau verwunnen,
denn he har dor een "Wildfisch" funnen!

Erklärung:
Dieter ging am Strand spazieren und fand dort einen in der Ostsee unbekannten Fisch. Nachdem keiner diesen Fisch identifizieren konnte, fuhr er damit nach Kiel zum Institut für Meereskunde. Dort kannte man diese Fischart auch nicht und wollte dessen Innereien untersuchen. Hierbei stellte man fest, der Fisch war aus Plastik!

De Buddel Rotwien.

Vör veele Johrn, in de Buude seeten
de Lüüd bi Sieck, to Fröhstück eeten.
Un wiel dat Brot weer tämli dröög,
keem eener op de dore Töög:
Lot uns een Mark tosomensmieten,
üm denn een Rotwien wegtotitten.

So wör dat mokt, doch manchereen,
de seegt: "Son Schiet, ik heff man keen,
niemol een lütte, rostig Grüschen".
Doch liekers keem denn doch intwüschen
een Mark tosomen, mit Geplöker,
un Eener leep, hin noh de Höker.

Hier langt he denn sin Buddel hin,
dormit se füllt wör, mit Rotwien.
De lütte Deern, de mokt eer vull.
De Anner leep nu trüch as dull.
Wiel doch de Kehl ganz gräsig zuck,
neehm he ok glieks de eerste Sluck.

Doch watt weer dat, wie smeckt denn de?
Nochmol een grote Sluck neehm he
un dacht, dat is jo een Gedicht!
Een Grienen tock op sin Gesicht.
De Kumpels kiekt noch tämlich dumm,
doch he hett markt, dat is jo Rum!

As dütt begreepen nu de Annern,
fung an de Buddel rund to wannern,
vun Mund to Mund, bit leer se weer.
"Wo kriegt wi nu de nächste her"?
Wör jetzt glieks frogt, un dat weer stark,
har nu mitmol jeder een Mark!

Watt sünd se rönnt, üm bi de Deern,
de grod' anfungen har to lehrn,
de Buddels vun eer fülln to loten.
Bit dat de Höker kreeg tofoten
de Deern, wie se ut falsche Fatt
affüll, dar edle billig Natt!

Erklärung:
In früheren Jahren konnte man bei den kleinen Kaufleuten noch Wein, Rum und andere Spirituosen in Flaschen abfüllen lassen. So war es auch hier.
Die Leute wollten billigen Rotwein kaufen und durch die Verwechslung des Fasses wurde ihnen Rum in die Flasche gefüllt. Dieses wurde an diesem  Tag reichlich ausgenutzt.

An Jungfernsteg!

An Jungfernsteg een Bunker stünn.
Dor dreepen sik de ganzen Frünn
an Nohmeddag, glieks noh de School,
un toben hier fix op un dol.

Se speelten mol, een twee dree fast,
versteken ok, dat weer een Last,
wiel dat hier soveel Ecken geev.
Man söcht' sik dösig dor un scheev.

Ok wör hier speelt öft Hinkepoot,
un Landklaun, wo wör mit de Foot,
sik soveel vun de Anner stohln,
bit de sik kunn ni mehr verhol'n.

Un Football speelt, wör mang de Bööm,
un Slagball, kannst blos noch vun drööm.
Wenn alles nu keen Spooß mehr mokt,
wör sik denn op de Bunker hockt.

Mit alle Mann wör spekuleert,
welch dumme Tüch ward utprobeert.
Mit wem, dat weer uns ganz egol,
nur argern sull he sik as dull.

So wör denn mol, ohne pardon,
een schöne, sauber Pappkarton
vull Peermist packt, denn gut versnöört,
un hin noh Melkmann Meier böhrt.

Dor deh man dat Paket versteken
un vun de Bunker ut niep keken,
watt för een Dussel sik dor gau
dat fein Paket af Steed nu klau.

Nehm een dat mit, geevt een Gejöhl,
un alle harn wi dat Geföhl,
vun uns har dorto keener Schuld.
He har dat dor man loten sullt!

Eenmol, dor funn een Jung een Hoot.
De wör denn düchti mit de Foot
so haut, dat in de Twiegen mol
he fastseet, keem ni wedder dol.

Dor kreeg een Kumpel de Idee,
wie dat wohl is, wenn eener seh,
dat düsse ool, verbuulte Hoot,
so eenfach leeg, dor op de Stroot.

Ob dor een Kirl wohl kümmt vörbi,
ohn' dat de Hoot ganz fürchterli
een Tritt kreeg, mit de groote Teen?
Dat wulln wi alle denn mol seh'n!

So wör dat denn ok utprobeert,
un wiel sowiet floog denn dat Deert,
wör ni mehr lang herümgesnackt,
de Hoot wör övern Steen nu packt.

Ganz unschullig leeg he nu dor!
Een Kirl wull scheeten wohl een Tor,
he holt vull ut, geev em denn een,
un hüppt luut schriegend op een Been!

So wör vertappt gor manche Töög.
Wi Göörn hebbt uns ok fix dor höögt,
hebbt hier veel Spooß hatt, hebbt veel lacht,
de Jungfernsteg, dat weer een Pracht!

Erklärung:
Hier wird eine Strasse beschrieben. Dort stand ein alter Bunker, der Treffpunkt für uns Kinder war. Hier wurde Fußball, Schlagball und Verstecken gespielt und mancher Schabernack ausgeheckt. ZB. Es wurde ein Paket mit Pferdedung gefüllt, hinterlegt und erwartet , dass es jemand mitnimmt. Oder es wurde ein alter Hut über einen Stein gestülpt und erwartet, das jemand mit dem Fuß dagegen tritt.

Krank!

Harst du as Kind mol Ohrenpien,
mokt Modder Spiesöl warm,
kippt di dat in de Hörgang rin,
vörbi weer bald de Harm.

Harst Tähnweh du, ganz fürchterli,
keem in dat groote Lock
een Nelkenknosp, un de trock di,
de Wehdoog ut den Kopp.

Harst du int Liev mol fixe Riet,
packt se een Teekelsteen
in Backobnd rin, mokt em dor hitt,
packt op de Buuk di em.

Harst Halsweh du, kunnst ni mehr slucken,
kreegst keen Stück dörch de Slünk,
heel Modder dat, ohne to zucken,
mit Vadders sweetig Strümp.

Harst du eenmol een opp'ne Stell,
harst du kaputt din Huut,
müßt du dor röverpinkeln snell,
denn weer dat recht bald gut.

Harst Feever du, geevt Wodenwickel,
för't Lievweh Rizinus,
so keem de Arzt, in witte Kittel,
nur selten in uns Huus!

Erklärung:
Alte Hausmittel, zB. warmes Speiseöl gegen Ohrschmerzen, Nelkenknospe gegen Zahnweh, heißer Ziegelstein gegen Leibschmerzen, Schweißstrümpfe gegen Halsweh, Urin gegen offene Wunden oder Wadenwickel gegen Fieber.

De Ooldstadtstrooten.

Geiht man hüüt dörch de Achterstrooten,
kricht manchmol man sik sölbst tofoten,
dorbi, wie man an fröher denkt.
De Sinn sik denn noh domols lenkt. 

 

Wie weer dat noch in oole Tieden,
wenn ut de Hüüs, op beide Sieden,
de Minschen ut de Finster keeken?
Ik kann un will dat ni vergeten!

Wie weer dat in de Dämmerstünn?
De Mannslüüd seeten mit eer Frünn
so op de Trepp, glieks vör de Döör,
nehm' sik een jede Minsch nu vör,

de hier an se vörbi jetzt gung.
Forts weer een nüe Snack gau funn'.
De Een, de har dat Nett tweireten,
de Anner much keen Appeln eeten,

de Drütte, de weer ganz benaut,
wiel, de har sik dat Liev vullhaut,
mit Lütt un Lütt un all so'n Krom.
Dorüm kunn he ok kuum noch gohn!

De Fruunslüüd keeken ut de Finster
un snackten över Bloom un Ginster,
vun Strickstrümp un vun Kookenbacken,
un wat man alles sünst dee snacken.

De Kinner kreegen ok eer Fett,
ob se nu böös weern oder nett.
So speel sik hier dat Leven af,
an Oobend, wenn de Arbeit schafft,

bevör man lecht sik hin to slopen.
So kunn man hier de Minschen dropen!
Wie anners is dat doch blos hüüt?
Vör'n Flimmerkassen sitt de Lüüd! 

Erklärung:
Das Leben spielte sich früher auch am Abend meist auf der Strasse ab. Die Männer setzten sich auf die Haustreppe, tranken ihr Feierabendbier und redeten miteinander. Die Frauen schauten aus den Fenstern und unterhielten sich und die Kinder spielten in der Nähe. Heute sieht man so etwas kaum noch.

Lebertron

Wör man as Kind eenmol beet krank,
denn geev dat doch, un Gott sie Dank,
dormit de Pien w�ö gau vergohn,
de guude oole Lebertron.

Doch leider smeckt dat dore Tüch,
veel leeger noch as oole Jüch.
Dorüm weer dat ok tämli leeg,
bit man dat in dat Kind rinkreeg.

De Modder kipp dat op een Lübbel,
de Ool stünn dorbi mit een Knübbel,
dormit dat Göör, ohn' veel Geschrie,
dolslucken deeg, de ulle Brie.

Doch dat weer meistens ni so licht,
de Göörn vertroken dat Gesicht,
un bölkten wie'n afstoken Swien.
Doch alles har ant Enn keen Sinn.

Man müß toletzt dat Muul opmoken,
dat Tüüch  wör denn dor rinnergoten,
un slucken denn, dat müß man fix,
denn alles anner hölp jo nix.

Dorut hett man as Kind al lehrt:
Dat Krankspeeln hett för uns keen Wert,
Gesundheit kannst du immer bruken,
denn brukst ok ni de Tron to slucken!

Erklärung:
Hier geht es um den gesunden Löffel Lebertran, den wir Kinder nicht so gerne zu uns nahmen.

Op de Broosbyer Kuppel.

As Kinner har'n wi Winterdach
doch heel veel Spoß, hebbt düchti lacht,
wenn wi uns, op de Broosby Kuppeln,
mit unse Sleer in Snee rinbuddeln.

Dat güng glieks noh de School al af,
mit Mütz un Sleer, in snelle draff
in Richtung Winnby wi denn leepen,
un ünnerwegs veel Frünn noch dreepen.

So troken wi mit unse Sleer,
de Exer lang, as lütte Peer.
Vörbi denn an de Kakabell,
bit hin, no unse Affohrstell.

Hier wör sik op de Sleer hinsett,
mit beide Fööt in Snee rinpett,
üm denn mit eenen groten Swunk
hendol de Barg, rin in de Lunk.

Weer ünn man denn, mit heele Knoken,
wör weer de Sleer no boben troken.
So fohr man dol, trok wedder ropp,
bit jeder har, een roden Kopp.

An Oobend denn, wenn't düüster wör,
weern all wi Kinner richtig mör,
un troken denn, ganz ohne Puus,
heel fröhli wedder hin no Huus.

Erklärung:
Es geht um das Wintervergnügen der Schlittenfahrt den Berg herunter.

De losen Tähn!

Een Krögersch mol, ut Eckernför,
har mit eer Tähn een groot Mallör,
denn eer Gebiss, dat weer een Last,
full immer dol, dat höll ni fast.

Wiel dat bie't snacken klappern deeg,
secht mol een Gast: "Dat is jo leeg,
dorgegen mußt du doch watt dohn,
du mußt eenmol no Bröcker gohn,

dor holst du di denn Kukident,
besmeerst de Tähn denn fehement,
settst se denn in, un mit de Duum
drückst dat Gebiss denn an de Guum.

Se sitt denn fast, as wie een Steen,
fallt ni mehr dol, dat warst du sehn."
Dat mokt se ok, holt sik de Liem,
un sett dormit eer Tähn nu in!

Noh een poor Doog, de Gast keem weer,
dor weer uns Krögersch's Mund ganz leer.
Se har nu gorkeen Tähn mehr binn.
De Gast frogt: "Watt sall dat denn sin,

hest du de Kukident ni kreegen?"
Dor secht se: "Doch, dat deiht gut kleben,
doch heff ik nu dat Muul kaputt,
min ganze Guumen is in Dutt!

Doch sech mol to, wie heet dat Tüch,
Kukident sechst du, dat ik ni lüch,
ik heff keen Kukident ni kreegen,
dee dat Gebiss mit Uhu kleben!"

Erklärung:
Einer Wirtin fiel das Gebiss beim reden immer herunter. Ein Gast empfahl ihr, es mit Kukident Haftcreme festzukleben. Anstatt Kukident zu kaufen, nahm sie Uhukleber und verätzte sich damit ihren Gaumen. 

 

 

Een Bückel un een Heern,
de dehn sik

 

Dor segt de Heern denn to de Bückel:
"Du sühst jo ut, as een ool Knüppel,
du büst jo gorni sülvern blank,
büst du viellicht ant Enn noch krank?"

Dor segt de Bückel to de Heern:
"ik bün veredelt, un dat geern.
Ut mi hett man ut holten Rook,
ut'n sülvern Fisch een golden mokt."

"Un dat mußt du doch ok togeven,
vun jeher is dat so int Leven,
du büst as Hering wenig wert,
un ik as Bückel 'n goldig Deert."

"Dorüm is denn jo ok min Pries
veel hööger, ni wie din so mies!"
Dor ween de Heern: "Ik will so geern
een Bückel sin, statt nur een Heern!"

Man süht dorut, dat ok een Fisch,
ob he nu oold is oder frisch,
wie Minschen, nur no't Gold hinstreevt,
ok wenn se dat ni överleevt!

Erklärung:
Es geht hier um die Verwandlung eines silbernen Herings in einen goldenen Bückling durch den Rauch von Buchenholz.

De Urlauber.

Ut ferne Land, mit heel veel Tied,
kümmt he noh uns hierher,
he will mol sehn, wie dat utsüht
bi uns in Eckernför.

De blaue See, de witte Strand,
de Wald an unse Küsten,
de Minschen un dat grööne Land,
un watt wi dreegt för Mützen.

He will ok geern de Kutters sehn,
wo hier de Lüüd mit fischen,
un sehn, mit watt för stoksche Been,
de Fischers goht intwischen.

Dat allns gefallt em doch recht gut,
ok, wie se doht hier snacken.
Watt se so meent, hört he ni ruut,
he kann dat noch ni packen.

Dat platt hier, dat is gorni licht,
dat mutt man eerstmol lehren.
Dat mokt nix, is jo ok keen Plicht,
man kann dat liekers hören.

De See, de is ni immer glatt,
se deiht ok öftmols toben,
doch mokt se hier de Minschen satt,
mit Fisch un mit sin Hoben.

De See bestimmt dat Leven hier,
in Winter un in Sommer,
un wenn de Kutters liegt an'n Pier,
hebbt Fischer grooten Kummer.

Se könt denn gorkeen Fisch mehr fangen,
denn dorto mööt se rut,
üm eere Netten, de ganz langen
to setten, denn is gut.

So speelt sik hier dat Leven af,
bi uns in Eckernför.
De Lüüd sünd stark, un gorni slaff,
se sünd fix in de Röhr.

De Minschen hier, sünd grod, liekut,
keen falsch is in eer Sinn,
se komt ok swöör eenmol in Wut,
se goht in sik herin!

Erklärung:
Der Urlauber kommt nach Eckernförde, um die schöne Landschaft und die saubere Luft zu genießen. Auch möchte er die Fischer, ihre Sprache und die wunderschöne Ostsee erleben.

Home

D�ntjes

 

 

 

Sülver un Gold!fix verfehrn,
as se sik eenmol dreepen,
un sik verdwast ankeeken.