Nüe Düntjes

Borbyer Gill!

De Borbyer Gill weer fröher för de Borbyer dat Fest överhaupt. Veele Lüüd müssen dat ganze Johr över sporen, üm de Gill mitmoken to könen.

So weer dat ok bi een Gärtnermeister ut de Norderstroot. Jedesmol, wenn he een Vievmarkstück tosomen har, packte he sik dat Geld weg. Dormit sin Fruu dorvun nix mitkreeg, se har eer Hand vull op dat Geld, verbuddel he sin Vievmarkstücken ünner een grote Eekboom.

Johrelang güng dat ok gut, blos dat eene Johr. De Gill keem immer neeger, Waller har düchtig sport un freu sik as dull op dat Fest.

Eenes morgens nu, keem sin Fruu vun buuten rin int Huus mit een ganze Hand vull Sülvergeld.

Waller verfehr sik fix un frogte ganz unschullig, wo se dat ganze Geld denn her har. „ Ja,“ seegt se, „ ik verstoh dat ok ni. Dat mutt een Kadeker (Eichhörnchen) ünner uns Eekboom verbuddelt hemm, un nu hett dat een Mullewapp (Maulwurf) no boben drückt. Dor heff ik dat funnen.“

Waller seh sin Borbyer Gill al de Bach dolgohn, denn togeven , dat he dat Geld dor verstoken har, dat kunn he ni.

Se hett sik dat aver wohl denken kunnt, denn se geev em düchtig wat vun dat Geld af un he kunn sin Gill doch noch fiern.

Dat Telefon

As ik noch een Kind weer, harn heel wenig Lüüd al een Telefon. Ok een Buur ut de Wittenseer Kant har noch keen. As he mol mit sin Peer bi min Vadder in de Smeed weer, müß he een ganz wichtige Snack mit de Bank föhrn.

Deshalv frogte he min Modder, ob se em ni, mit de olle Rappelkist, bi de Bankdirekter anmellen kunn.

Modder mokte dat denn ok. Nu wull de Bankminsch aver vörher noch kort mit de Buur snacken.

Se drückte em denn jo dat Hörrohr in de Hand, un denn güngt los: “ Hallo,“ bölkte he nu, dat de Wänn bebern, „ jo, hier is Hansen – Möllhorst. Ich muß mal mit sie snacken! Över was? Das kann ich sie so nich verdüütschen. Wat sall ik, ich soll nich so bölken? Ja beste Mann, ich soll ja man ganz nach sie hin!“

Waller!

Waller weer mol mit de Iesenbohn no Kiel föhrt un har sin Fohrrad an de Bohnhof stohn loten.

As he wedder torüch keem, weer sin Rad klaut worn. Stief in de Wut müß he nu to Foot no Huus gohn. Vörher güng he aver noch in dat Bohnhofrestaurant un versoop sin Wut in Kööm un Beer.

As he al recht antörnt weer, leep he no Huus un keem dorbi an Kaffee Held vörbi.

Dor stünn vör de Döör een feine Rad. Dammi noch mol, dach Waller in de Brand, mi hebbt se dat Rad klaut, ik nehm dütt eenfach mit. Aver dat weer afsloten un dorüm pack Waller sik de Koor op de Nack un leep dormit los.

As he nu dörch de Swibbogen no de Kirchplatz gohn wull, keem em dor een Wachtmeister entgegen. As de em frogte, worüm he sin Fohrrad dreegen deh, seegt Waller: „ Beste Mann, eerstmol heff ik wat drunken, denn heff ik min Slötel verlorn un nu mutt ik dat Beest eben dreegen.“ „ Zeigen Sie mal her,“ seegt de Puutz, „ vielleicht kann ich Ihnen helfen.“ „Oh jo,“ meen Waller, „dat weer gut, denn kann ik schuuven!“

De Wachtmeister mokte em dat Slott op un Waller wackel mit sin Klaute Fohrrad fröhlich no Huus!

Dat Gebiß!

Vör Johren heff ik mol bi een bekannte Macker, sin Fruu har Muskelschwund un kunn nur noch eeren Kopp bewegen, de Wohnstuuv tapezeert.

Dormit se ok mol een beten wat to kieken har, bleev se in de Stuuv op dat Sofa liggen un keek mi to.

So gegen Meddag keem een Nohverschfruu üm sik een beten üm de Kranke to kümmern un eer to bepütschern. Dat arme Stackel leeg dor jo ok möhr to, un bit snacken fulln eer immer de Tähn dol. Dörch de Krankheit weer dat Gebiß wohl een lütte beten to grot worn un seet ni mehr so richtig.

Mit mol hör ik de Nohversch: „Du, din Tähn paßt di doch gorni mehr, min sünd mi güstern dolfulln un tweibroken, kann ik din ni för een poor Dog mol kriegen? Du kannst jo sowieso ni mehr bieten!“

Ik glöv op son Idee weer ik niemols komen.

Dat Tandem!

In de fövtiger Johrn, kreegen wi as teihnjährige Jungs twee oole Fohrröder vun Schrotthändler Brügmann schenkt.

De weern zwar düchtig verrust, de Reifen weern platt un ok dat Anner weer ni dull in Schuß. Liekers freuten wi uns as dull över de guude Fang de wi mokt harn.

Nu güng dat los mit de Restauratschon. Erstmol wör de ganze Krom uteenannerbuut. Denn wör mit Sandpapier un Stöhlböst de

Rust vun de Rohmen, de Lenker un de Felgen kratzt. De Kugellogers kregen nüe Fett, de Schläuche wörn flickt un de

Rohmen kregen nüe schöne blaue Farf.

Allns weer nu sowiet fertig un sull tosomenbuut warn. Dorbi markten wi, dat een Reifen de Luft ni höll. Also weer dat Rad utbuun, Schlauch flicken un weer inbuun. Liekers höll de Luft ni, denn de Schlauch weer eenfach to porös. För een nüe fehlte uns aber dat nödige Lüttgeld un fohren wull'n wi no all de Möh jo nu ok geern.

Een Rad weer jo ok fohrbereit, un een vun uns Beiden har nu losfohrn kunnt. Dat keem aver för uns överhaupt ni in Frog. Wi müssen een Lösung finnen, dat wi tosomen fohren kunnen.

No een ganze Tied vun nohdenken, plonen un Ideen versmieten, keemen wi op de Trichter mit dat Tandem.

Wi wullen ut de beiden Fohrröder een Tandem buuen!

Dorto müssen wi ut dat eene Rad dat Vörderrad utbuun. Dorno

wör de Gobel vun dütt Rad op de Achterachs vun dat anner schroben un recht fast anknallt. Dormit weer uns Tandem porot.

Nu wör dat höchste Tied, dat wi in de Rosengang keemen üm dor de eerste Probefohrt to moken.

Dor uns Tandem aver, statt normal twee Röder, nu dree har, weer dat mit de Balance gorni so eenfach. Liekers keemen wi no een gewisse Tied ganz gut dormit torecht.

Jetzt sull dat denn jo ok een beeten wieder gohn.

Wi fohrten ganz vörsichtig de Pastorengang dol no de Jungfernsteg dol. Wi wulln mank de Bööm uns Fohrtechnik verbetern, denn dor weer jo keen Autoverkehr. Allns güng ok gut, bit wi bi de Bunker över de Kantsteen op de Sandweg fohren wull'n. As de beiden vördersten Röh boben op de Kant weer'n, hung mitmol dat drütte, achterste Rad in de Luft. Doran dat sowat passeern kunn, harn wi ni bedacht un leegen ok al fix op de Näs.

Dat End vun't Leed weer: Knee ut de Büx, Hand verstuukt un wat dat leegste weer, Lenker verbogen un Lampen in Dutt.

Dat weer uns eerste un letzte Tandem, un mit Fohrradfohrn weer't ok eerstmol vörbi.