Wat op düsse Siet steiht:

Sünnenschien - De Dacklatt - Erich Straßburger - De Nogel - De bruune Hoot - De Panzer - Urlaub 1960 - De eerste Reis -

Sünnenschien.

Sünnobendmorgen, de Sünn wölter sik so warm un glösend ut de blanke See, dat mi dat Hart ganz wiet wör. Se schien mi totoropen: "Kumm min Jung, kumm, sett di int Boot un fohr mi entgegen. Wi ward een moie Dag miteenanner verleven. Kumm, kumm man to"!

Ik kunn ni wedderstohn, mokte min "Goldbütt" klor un dreih de Bug noh Oosten. Eerst as ik an de Kranzfelder-Hoben vörbi weer, wies sik uns eckernförder Bucht vun eer ganze Stoot.

Blank dat Woter int rote Licht indüükert, nur af un an mol een ruusige Stell, wo sik dat Woter in sülverne Striepen opdeel. Backboord un Stüürboord de Steilküsten mit eer hellbruune Fööt un de sattgrööne Mützen. Dörch de Bööm lüch de goldgeele Raps un liesen plätscher dat Woter an de Bordwand.

Meist heff ik mi schomt düsse Innigkeit mit de Krach vun min Motor to stören.
Min "Goldbütt" wull aver wieter. Vörbi an Hohensteen, Korlsmind, Ludwigsburg un Korlsburg, wo de dooden Bööm hölplos eer Twiegen in Heben streckt.

Bi lütten weer de Sünn hoch noh Süden wannert un ik föhr eer achteran Richtung Suurendörp. Immer noch weer de See glatt un blank as een Speegel. Nur liesen leep dor een Grundsee op, de dat Boot ganz sacht op un dol schaukeln leet.
De ganze Tied har ik ni eenmol noh achtern keeken, jümmer nur vörut.

Doch as mi mitmol een Windbö dreep, güng min Blick torüch noh Eckernför! Watt ik dor seh, leet min Hart doch swörer slogen.

Köhlenrobenswatte Wulken troken op mi to. De Wellen wörn jümmer höger un höger un de Wind pietsch mi int Gesicht! Nu geev dat nur noch eens, Vullgas un torüch!

Min "Goldbütt", man gute dree Meter lang un open, stook de Nääs in de Wellen as wenn he dor meern mang dörch wull. Hoch sprütt dat Woter över de Schief wenn he de Bug in dat Woter stött un he schüttel sik as een natte Koter, wenn he op de Wellen klatsch.
Mit eenmol weer dat Gewitter dor! Düüsternis un Regen rundüm. Blos de Blitze mokten de Luft hell.
De Donner heff ik gorni hört, denn de Motor bölk as een Meihdöscher. Nu blos de Kompas holen un ni to dicht ant Land komen. Nu blos nix falsch moken. Jümmer de Snuut in de Wind!

Kort bevör ik in de Hoben keem, weer de Alpdroom vörbi. De Wulken reeten op un de Sünn schien warm un unschullig vun de Heben, as wenn nie watt los wesen weer.

Eens heff ik dorut lehrt: De Minsch dörf de Natur niemols ünnerschätzen.  

De Dacklatt.

Vör Johren heff ik bi een eckernförder Dackdeckermeister arbeit. He weer een groot, stabile Minsch, de vun allns, watt mit de Fleegerie to dohn har, hellop begeistert weer.

So passer dat mol, dat wi in Loos een Dack mit nüe Pannen indecken sulln. Wi harn de oolen Pannen afreeten un deckten nu de nüen in.

Mit eenmol hörten wi een luut Brummen in de Luft. De Meister keek noh boben un seh een Hubschruuver op uns tofleegen. As de so stücker tweehundert Meter achter uns Buustell över een friee Feld weer, wör dor een Döör opmokt un een ganze swunk Kampfswümmers sprungen mit Fallschirme af.

Jungedi, dat weer watt för uns Meister. Ganz begeistert tell he luut mit: "Een, twee. dree, veer, fiev, söß, söben, acht, neegen, teihn, ölben, twölf". Dammi, weer dat een Anblick!

De Hubschruuver dreih nu bald af un floog torüch noh de Kaseern üm nüe Lüüd för de nächste Afsprung to holn.

Wi arbeiten wieter. De Meister weer op de Böhn noh binnen kropen üm de Kehlpannen to snieden.
Mitmol fung buuten een Kolleg an to tellen: "Een, twee, dree, veer..."

De Meister mokte een Satz noh Bertram hin, quäl sin Kopp dörch de Dacklatten un frogte: "Wo, wo sünd se denn"? Bertram ganz unschullig: "Wer Meister"? "Na, de Springers, wo sünd denn de Springers, de du eben tellt heßt"? "Ik heff doch keen Springers tellt", meen Bertram, "ik heff doch blos de Köh op de Kuppel tellt".

De Meister brummel sik watt in de Boort un wull nu sin Kopp ut de Latten trecken. Man dat güng ni! Mol weern de Ohren in de Weg, mol dat Kinn un mol de Nääs.
Dat holp nu allns nix, he seet fast!

Wi müssen, Gott help mi, een Dacklatt herutsnieden üm uns Meister weer frie to kriegen.

Un dat allns för een poor Köh! 

Erich Straßburger.

Erich Straßburger weer een Klaviertechnikermeister un Höker (Kaufmann) ut Eckernför. Sin Warksteedt un Loden har he in de Gudewerdtstroot 21.
Dat allns weer keen Grund över em watt to schrieven. Dat besonnere an em weer, he weer vun Kind an blind un levte to de Tied ganz alleen in sin Huus.

Sin Fruu weer fröh storben un sin Söhn, ok blind, weer op de Blindenschool in Braunschweig. För de Sauberkeit har he een Deern instellt, aver de Klavierwarksteedt un de Loden mokte he alleen.

Wenn he mol int Stadtcaffee, in de Seegoorn oder in de Kaiserhoff een Klavier stimmen müß, keem he jümmer no uns üm to frogen, ob ik ni mit em dorhin gohn kunn.
För mi weer dat jümmer een Erlevnis to sehn, mit watt för Geschick he sin Arbeit mokte. Bloß dat Geklimper bi dat Stimmen güng fix op de Nerven.

In sin Hökerloden kunn man allns köpen, watt man sik denken kunn. Vun Bonscher un Lollis över Schnaps un Beer, vun Zigaretten un Zigarrn, Bodder un Magarine över lose Soltgurken un suure Rollmops, kreeg man hier ok noch Neihgoorn, Postkorten, Snöörbänner un Tantemeierpapier.
Kort un gut, man kreeg hier eenfach alles.

Mit de Hygene nehm man dat domols noch ni so genau. Keen Minsch hett sik doran stört, wenn he eerst in de Gurken- oder Rollmopsemmer langen deh, he müß se jo mit de Finger rutangeln, un achteran in dat Bonscherglas oder in de Zigarrenkist.
De Krom smeckte denn een Oogenblick noh Essig, aver dat nehm jeder hin.

Mit dat Geld har he ok keen Malesche. Dat Lüttgeld erkenn he an de Klang un de Grötte un dat Papiergeld? De bekannten Lüüd bedroogen em sowieso ni un wenn Fremde keemen, güng glieks een vun de Nohverslüüd achteran un pass op.

Een poor Johr loter hett he denn nochmol heirot un sin Jung wedder no Huus holt. Ok sin tweete Fruu hett he noch överlevt, denn aver sin Loden mit söbentig Johr dichtmokt.

De Nogel.

Vör Johren mol, dat mutt so in de sößtiger Johrn wesen sin, keemen een poor Timmerlüüd op uns Buustell üm de Dackstohl to richten. So üm de Fröhstückstied fung dat düchti an to regen.

Alle Mann verholen sik nu in de Fröhstücksbuude un wie dat domols so üblich weer, keem ok bald een Buddel Köm op de Disch. De güng nu vun Muul to Muul un je leddiger se wör, desto hitziger wörn de Snacks.
Wi Muurlüüd hölln uns för de Besten, wiel de Timmerlüüd ohne uns keen Arbeit harn. De Timmerlüüd dorgegen weern de Meenung, ohne Dackstohl weer dat beste Huus nix wert.

"Hebbt ji al hört", kreih Hannes Harms nu los, "annerletz hett een Timmermann een Dackpoor dreemol affsogt un de weer jümmer noch to kort"!
"Ach watt", keem dat nu vun de Timmerlüüd, "nühlich hett een Muurmann friedags bi een Höker arbeit un düsse hett em ut versehen insloten. Mondagmorgen hett he de arme Mann total verhungert un halv tüddelig vör Döst funnen".
"Worüm hett he denn nix eeten un drunken, dor weer doch seker genuch dor"? "Jo, jo, genuch weer dor", grien nu de Anner, "he har man bloß keen Handlanger mit"!

Dat kunnen wi Muurlüüd jo nu ni op uns sitten loten. Nu müß Fiete ran. Fiete weer een Jungkirl mit een Krüüz as een Schünentor. Viev Sack Zement wörn em op de Schullern packt un dormit müß he dreemol üm de Buude lopen.
As he dat schafft har, weer de Muurmannsehr wedder herstellt!

Nu keemen de Timmerlüüd aver in Wallung. "Dat is jo överhauptnix", meen Krischon Meier, "ik hau een leere Beerbuddel dörch een Gerüstbrett ohn dat de twei geiht".  "Dat schaß uns wiesen", kreih Hannes, "wenn du dat trecht krichst, denn giff dat een nüe Buddel Köm"!
Krischon lep nu los, hol sik een Gerüstbrett un een korte Kantholt. Denn packte he dat Brett akerot op een Steenstopel un stell de Buddel mit de Hals no ünner bobenop. Denn langt he no dat Kantholt, ziel mit tosomenknep'ne Oogen un rumms haute he to. Düüvel ok! De Beerbuddel weer heel bleven un keek tatsächli ünner dörch dat Brett!
Jungedi, dat geev een Hallo! Hannes müß de nüe Buddel Köm utgeven un Krischon weer eerstmol de Held!

Nur Kogge Hei, een vun de ölleren Muurlüüd, smuster still vör sik hin: "Dat is doch gornix"! Alle Mann wörn mit mol still un tövten watt dor komen sull. "Ik hau mi, ohn mit de Wimper to zucken, een sößtiger Nogel in min Schienbeen"! "Ach watt, du heßt jo een Vogel, dat höllt keen Minsch ut". keem dat nu vun alle Sieden.
"Ji weet doch", antwort he, "ik weer in de Krieg in Frankrik. Dor heff ik een Fakir kennenlehrt un de hett mi dat biebröcht".  "Ne, ne, dat glövt wi ni", krakeeln de Timmerlüüd, "wenn du dat mokst, geevt wi twee Buddeln Köm ut"!

Naja, uns Kogge sett sik in Positur, kreeg een Nogel her, nehm de Hommer in de Hand, sett de Nogel vörsichti an sin Schienbeen an un hau em mit viev, söß Schläg bit an Anschlag weg!
Keen Mien vertrock he dorbi. Mann o Mann, nu weer de Höll los! Sowatt har de Minschheit noch ni sehn!
De Timmerlüüd müssen de twee Buddeln op de Disch stellen un wi Muurlüüd weern froh, dat dor keener een bobenop setten kunn.

As de beiden Buddeln leer weern, weer dat ok al sinnig Fierobend worn un de Timmerlüüd wackeln af no Huus.

Wi Muurlüüd aver, wulln vun Kogge nu weten, watt dat mit de Nogel op sik har!

"Is doch ganz eenfach", grien he un krempel dat Büxenbeen hoch, "ik heff een Holtbeen"!

 

De bruune Hoot.

Min groot Broder weer so üm de dörteihn Johr oold, ik man grood acht. Uns Öllern weern mol een Sünnobendobend to een Füürwehrball gohn un wi beide seeten alleen to Huus un harn lange Wiel.
Dor keem Otto mit mol op de guude Idee: "Lot uns gau mol een lütt beten mit Vadders Auto fohrn". Ik weer glieks Füür un Flamm!
Wi denn fix rut in de Warksteedt wo uns DKW stünn un setten uns rin. Nu de Slötel int Slott un brumm, leep dat Ding. Nu jümmer hin un her dörch de Warksteedt. Vörwarts, trüchwarts, mol in de eene Eck, mol in de anner.
De Buude wör nu aver, vun de ganzen Utpuffgase, tämli blau un wi müssen de groote Döör opmoken dormit de Gestank aftrecken kunn.

"Bübi", seegt Otto mit mol, "eegentli kunnen wi jo gau mol üm de Hüüserblock fohrn". "Oh jo", meen ik begeistert, "bloß wenn uns de Nohwerslüüd mitkriegt un morgen allns vertellen doht"? "Ach watt, ik sett Vadders Hoot op, denn markt dat al keener"!
Dormit har he mi övertüügt. Ik hol Vadders bruune Hoot, Otto sett em op de Kopp un denn rin in dat Auto.

Nu güngt los. Rut ut de Warksteedt, de Pastergang dol bit noh de Gudewerdtstroot, de denn hoch bit not Sprüttenhuus, denn de Rosengang dol un gau weer rin in de Buude. Dammi, watt mokte datt förn Spooß!
Also noch een Runde. Bald kreegen wi mehr Moot un een Runde noh de anner dreihten wi üm de Hüüserblock.
Noh stücker Teihn Ümdreihungen wörn wi denn doch een beten bang un bröchten dat Auto weer in de Stall.
Oh watt weern wi doch för Helden! Wi hebbt uns düsse Oobend noch lang över uns groote Moot freut.

Sünndagmorgen, Vadder weer al jümmer recht fröh ünnerwegs, kreegen wi denn doch heel veel Bammel! "Ob uns wohl eener sehn hett"? frogte Otto mi, "hoffentli vertellt keener watt"! To Fröhstück seeten wi denn doch recht bedrübbelt an de Disch un muchen Vadder kuum ankieken. Aver allns güng gut. Bald güng de Ool tom Fröhschoppen in de Oostseehalle un uns vull een groote Steen vunt Hart.

Nu güng Modder, jümmers wenn se Tied har, an de "Sludereck" noh Oma Probst, de an de Eck vun de Pastergang wohnte. De frogte denn ok glieks: "Mensch Mietze, watt weer denn güstern mit Konrad los, weer he besopen? Fohrt hier de ganze Oobend jümmer rund üm dat Karree". "Wieso", meen Modder, "wi weern gorni to Huus"! "Ach", seegt Modder Probst, "nu weet ik ok worüm Konrad mitmol so lütt weer un worüm he sik de bruune Hoot so deep int Gesicht troken har. He weer dat gorni! Denn möt dat de verdreihte Jungs wesen sin"!
So weer dat denn jo ok!

Dat Fellvull, dat wi för dütt "Heldenstück" kregen hebbt, hett sik liekers för uns lohnt. Wi weern bi uns Nohverskinner een ganze Stück int Ansehn stegen.

De Panzer.

As Kinner, dat weer in de fövtiger Johrn, speelten wi an Dang mol Suldoten. Wi lütten Jungs müssen mascheern öven, dörch de Sand robben un manche Schiekohn över uns ergohn loten.

De grooten Jungs weern de Utbillers. Een vun de grötteren, Jörne, weer domols all een fixe Bastler un har sik een Detektorradio tosomenbuut. He seet denn mit sin groote Kopphörer in dat Hauptquarteer un hörte Musik. Uns wull he denn jümmers wiesmoken, he kreeg nüe Befehle.

Nu har he aver ok noch een "Panzer". Dat weer een oole Blockwogengestell mit een groote Holtkist bobenop.

Hier sett he sik nu rin. Twee Jungs müssen nu an de Diessel un twee müssen achtern schuuwen. Un denn güngt los, in Swiensgalopp lang de Promenade noh de Exer hin. Jörne har sik in sin Kist verrammelt un leet sik dörch de Gegend schaukeln. As wi an de Slachthoff ankomen weern, weern wi dat trecken leed un wulln ok mol in de "Panzer" sitten. Dorvun wull Jörn aver nix hörn. Dat weer jo nu mol sin "Panzer" un wi sulln man wieter trecken.

Nu güng domols, bi dat oole Bootshuus vun de Buuschool, een lange Steg int Woter.
Nu wulln wi em aver kriegen. Wi trocken wie de Willen los, bi Acke-Nulle vörbi lang de Exer un denn ropp op de Steg.
Kort vör dat Enn leeten wi de "Panzer" los un rums platsch uns Jörne mit sin Gefährt int Woter!

Jungedi, weer dat een Spooß för uns. Leider harn wi ni doran dacht, dat Jörne gorni swimmen kunn. So müssen wi den achteran to Woter un emm dor ruuter trecken.

Klor keemen wi alle Mann denn wie natte Pudels no Huus un kreegen dor glieks noch een düchtige Fellvull.

Nu weer dat Suldotspeelen eerstmol för lange Tied vörbi. 

 

De eerste Reis!

 

 

Anfang de sößtiger Johrn harn Adde un Lolla, twee Eckernförder Jungkirls, de Idee mit een Seilschipp, över de Ozean, een Weltreis to moken.

Se harn sik dorto een ool Rettungsbarkass köft, de in johrelange Arbeit un mit veel Leev, to een schön Seilschipp ümbuut.

Se nennen dat "Liberia" -Frieheit-!

De "Liberia", weer bummelig teihn Meter lang, har twee Masten, veer Kojen un een Kombüs mit allns wat dorto hört. Dat Schipp weer klor, doch nu kreeg Lolla dat in Kopp. He wor een beeten tüddelig. Dat eenzige wat noch fehlen dee, weern de Seils. As düsse nu komen sulln, harn se leider keen Geld mehr, se to betohln.

Deshalb müssen de Beiden eer fein Schipp verköpen!

 

De "Liberia" wör nu vun een Eckernförder Kröger för sin Söhn Günter köft. Günter, de vun de Seefohrt un Woter överhaupt keen Ohnung har, frogte uns eenes Doges, ob wi ni Lust harn, mit em över Pingsten een lütt Seereis to moken. Adde, Hein un ik weern forts dormit inverstohn.

Ik mutt dorto vertelln, keen een vun uns har al mol mit so een grot Schipp seilt.

Ok weer de "Liberia" noch nümmers seilt worn.

-Uns mokte dat aver överhaupt nix ut!-

 

As nu Pingstsünnobend heran komen weer, fungen wi glieks morgens an de Proviant an Bord to nehmen. Rieklich to eeten un to drinken verstaun wi in de Kombüs.

 

Veel gude Kumpels weern ok no de Hoben komen, üm uns gude Rotschläge to geven, un üm bi de Start vun uns eerste grote Fohrt dorbi to sin.

 

Kort no Middag weer allns sowiet klor, dat wi afleggen kunnen. De Seils weern boben, een lichte Oostenwind un herrliche Sünnschien mokte uns de Afscheed licht. De Tampen wörn lossmeten un los güng de Reis!

Adde, ganz Kaptain, seet an de Pinn un sinnig nehm de "Liberia" fohrt op. Eben vör de Borbyer Kant, dor bi Lüdemann, wull Adde een elegante Krüz hinzaubern, dor seeten wi ok al fast!

 

Wi weern oplopen!

 

De Kumpels an de Pier wulln sik utschütten vör lachen, un een groot Hallo wör achter uns herschickt. Ünner dat Geläster un Gejöhl müssen wi veer nu över Bord jumpen un versöken dat Boot weer frie to kriegen. Aver soveel wi ok schoven un troken, de "Liberia" seet fast, as wenn se anwussen weer.

So bleev uns nix anners över, as Willem Semmelhack mit sin Barkass to holen, dormit he uns friesleppen dee.

So keemen wi eerstmol ut düsse pienliche Sook herut. Dormit wi ni nochmol in so een Situatschon keemen, trook Willem uns glieks een Enn ut de Hoben un leet uns eerst kort vör de Ringelnatter vun de Lien.

 

Nu kunn de Reis endlich losgohn!

 

De blauen Seils prall vull Wind, un glücklich ut Hörwiete to sin, wör uns so licht ümt Hart, dat alle Pien vergeten weer.

Wegen de ganze Manöverie in Hoben, weer dat doch al recht spät worn. Un dor de Wind oobends meist weniger ward, müssen wi de eerste Nacht in Lindhöft vör Anker gohn. De Anker wör wechsmeten, de Seils dolholt un fastbunnen. Nu wulln wi eerstmol wat eeten. Adde mokte Brotkartüffeln, dorto geev dat Snitzel. Ok een fein Buddel Beer drunken wi dorto.

Uns Blamosch vun vörhin weer bald vergeten un keener much so recht in de Koje krupen.

 

Mit de Dämmerung keem een grote Ruh över uns un de See. Lies plätschern de Wellen an de Bordwand, un sülvern glitzer de Mondschien över dat Woter. Eegenortig stoken de Ümrisse vun de Bööm un de Bargen in de Himmel, un jede Ton kunn man mit een Düütlichkeit hörn, wie man dat an Land nie beleven kann.

Vunt Land hörten wi Lachen un Musik övert Woter schalln, un een helle Füürschien stok uns in de Oogen. Natürlich wulln wi sehn un ergrünnen, wat dor an Land los weer!

 

As wi no buten keemen, sehn wi een Naturschauspeel, wie wi dat noch nie belevt harn. -Een Elmsfüür!- Blauwitte Flammen flattern danzend över Tampen un Masten. Ok över de Wellenkämme zuckten de lütten Flammen. Wunnerschön un geheimnisvull weer dütt Speelwark un wi kunnen uns ni sattsehn doran.

 

Liekers wulln wi nochmol an Land! Landfein harn wi uns mokt, un rohn mit de Jöhl röver an de Strand.

As wi an dat Füür keemen, seeten dor een poor junge Lüüd, de uns inlodten doch bi se Platz to nehmen. Nu güng dat vertelln los.

Se weern hier in een Ferienloger vunt Rot Krüz, un harn natürlich sehn, dat dor een

Schipp op Reede leeg. Se wulln nu weten woher wi keemen un wohin wi fohren wulln.

Nu keem uns Fantasie fix in de gang. Wi keemen vun Eckernför, müssen wi jo vertelln, wiel se uns jo harn sehn kunnt. Aver denn güngt los:

 

Eerstmol wulln wi de Küst hoch in de dänsche Inselwelt. Vun dor röver no Sveden, un den no de Norwegschen Lofoten. Denn de ganze Nordseeküst dol, bit no de Elf. Denn de Elf hoch un dörch de Kaiser-Willem Konol torüch no Eckernför. De ganze Reis sull, no uns vertelln gut dree Monate duurn.

Junge, wat wörn wi bewunnert! Alle weern neidisch op uns un harn geern de Reis mitmokt.

Wenn se wüst harn, wat uns noch allns bevör stünn, harn se sik dat woll ni wünscht. So versproken se uns, uns an annern Morgen vun Strand ut to verafscheeden. Se bröchten uns noch ant Woter, no de Jöhl, un ünner veel Hallo un Spiejök rohn wi weer torüch op de "Liberia"!

Wat hebt wi uns een högt, dat se uns dat Seemannsgorn afnohmen harn. Lang hevt wi uns noch ammüseert un keen een hett düsse Nacht een Oog dichtkregen.

 

 

De tweete Dag

 

 

Anner Morgen, de rote Sünn stünn grode ut de blaue See op, dor weern wi al fix in de Röhr. Wi setten de blauen Seils, de Anker wör opholt un een lichte Oostenwind schoof uns över de Bucht no Norden.

Uns eerste Ziel sull hüüt de Slie bi Sliemünn sin.

Wi versöchten nu een beten härter an de Wind to gohn, dormit wi bi Bokniseck glatt üm de Eck keemen. Dat weer aver mit de "Liberia" ni so licht. Se kümmer sik överhaupt ni dorüm wo wi hinwulln, se leep eenfach dorhin wo se wull!

Dorüm leepen wi eerstmol de Woobser Strand an, wo wi de eerste Krüz moken wulln. Alle Mann weern op eer Posten un dat Manöver kunn losgohn. Adde seet an de Pinn un geev dat Kommando. Langsam dreih de Bug in de Wind. Aver wohl doch to sinnig. Wi keemen ni rüm, weer nix to moken. Dat Beest wull eenfach ni!

Dor keem Adde op de Idee to halsen, denn irgendwie müssen wi doch ümdreihn, wenn wi ni weer op Grund lopen wulln.

Also wör dat mokt!

Leider weern wi intwüschen meist al weer bit no Ludwigsburg torüch dreven. As wi nu endlich rüm weern, versöchen wi op Surendörp totolopen. De Wind bries düchtig op un wi mokten gude Fohrt. Dorüm harn wi grote Hoffnung, dat de Krüz vör Surendörp düttmol klappen wör.

Aver ne, ok nu keemen wi mit de Näs ni rüm. Also weer halsen. Ok düttmol dreeven wi een ganze Enn weer trüchut. De Wind har noch mehr opbriest un kuum een anner Seilschipp weer noch buten. Dreepen wi liekers noch een, har de dat Grotseil refft. Wi aver harn alle Lappen boben. Uns keem de Wind gut topaß, un de "Liberia" sull wiesen wat se kunn!

Ganz deep leeg de Bordwand int Woter un wör vun de Wellen överspölt. Hoch sprütt de Bugsee över dat ganze Schipp. Wi mokten een unheimlich gude Fohrt un deep stött de Bug in de störmende See!

 

Uns Hein, een Kamerod vun de Kriegsmarine, wör immer stiller un wör vun Well to Well witter üm de Näs. Wi annern Dree harn uns Freud an de flotte Fohrt un harn gorkeen Tied Seekrank to warn. Nur uns Heinerich güng dat slechter un slechter.

 

Düttmol keemen wi gut an Boknis vörbi. An Land kunnen wi al de Turm vun Fischleger-Strand erkennen. Bald harn wi ok uns Ziel, de Lüchtturm vun Sliemünn recht düütlich int Oog.

Endlich harn wi Sliemünn tofoten, un wiel Hein immer kranker wör un mit aller Gewalt in ruhigeret Woter wull, nehmen wi uns vör, in de Slie to seiln un dor to ankern.

Adde nehm nu Kurs op Sliemünn. Mit de Wind vun achtern un een Oopentähn leepen wi mit vulle Seils op de Slie dol.

As wi al meist in de smalle Infohrt weern, bleev mitmol de "Liberia", as wenn se mit een Gummiband fastbunnen weer, stohn, un dreev trüchwarts in de op'ne See torüch. Langsam dreeven wi verdwast af un uns bleev nix anners över, as dicht bi de Lüchtturm to ankern.

 

Nu fung de Schaukeli erst richtig an. Uns Hein weer al meist ant dörchdreihn un wull partu an Land. He droh sogor dormit över Bord to springen, wenn wi ni an Land güngen. Deshalv mokten wi de Jöhl klor un rohten an Land.

 

 

Dor ankomen, güngen wi eerstmol in dat Gasthuus üm wat to eeten, denn wi harn, wegen dat slechte Wetter, noch nix mang de Tähn kregen.

Ok Hein, de sik hier recht wat beter föhl, wull sin Moog wat anbehn. Also bestelln wi. Adde nehm een rökerte Ool un fung al, bevör uns Eeten keem , an to eeten. He nehm em bi Kopp un Steert un trok em sik genüßlich dörch de Tähn. As Hein dat seh, speel sin Moog ni mehr mit, un he müß mit Kanonenfohrt vör de Döör üm sik to övergeven. He hett düsse Dag ni een Stück int Liev kregen.

 

Oobends leet de Wind weer een beten noh. De See wör stiller un ok Hein, de ansick an Land blieven wull, keem mit an Bord.

Hier wör nu allns besnackt wat wi bit nu belevt harn, un wie dat nächsten Dag wiedergohn sull. An mehrsten wör doröver spekuleert, wie wi bi de feine Oostenwind, mit vulle Seils, in de Eckernförder Hoben inlopen wörn. Düttmol wulln wi se dat al wiesen. De Kumpels sulln ni weer över uns lachen. Se müssen denn erkennen, dat de "Liberia" een fein un seedüchtiget Schipp weer!

Junge, junge, wat sulln de Bröder kieken! Mit düsse wunnerbore Utsicht sleepen wi in.

 

De drütte Dag!

 

Anner Morgen wör, bevör wi no buuten güngen, eerstmol schön fröhstückt. De Stimmung weer, wegen de groot Vörfreud, utsproken gut. Immer noch sveev uns de elegante Infohrt in de Eckernförder Hoben dörch de Sinn.

Bald kropen wi glücklich no buuten. Aver wat weer dat? Een grot Överraschung sprung uns int Gesicht.

De Wind har op Westen dreiht un dicke svööre Regenwulken verdunkeln de Himmel.

Uns gude Luun kreeg een böse Slag int Gesicht. Bi düsse Wind weer uns Afsicht, mit vulle Lappen to Huus intolopen, wohl in de Büx gohn.

 

Liekers wulln wi uns ni ünnerkriegen loten un troken de Seils hoch. De Sleswig-Holsteen Flagg wör sett, de Anker hievt un mit een lichte Bries seiln wi Kurs no Huus.

De "Liberia" leep gut un uns Luun wör immer beter! Nur wunnern wi uns, dat uns vun de annern Bööd de wi dreepen, immer de Frog stellt wör, wo wi denn her weern. Bit wi no lange Tied markten, dat wi de Fohn verkehrt herüm hochtroken harn.

Mann, wat hebbt wi uns scheneert!

 

As wi nu bi Bookniseck ankomen weern, versöchen wi hart an de Wind to gohn, üm een beten dichter ant Huus to komen. Man, dat klappte al weer ni.

De Wind wör stärker un stärker! Nu fung dat ok noch an to regen. Wi versöchten mit alle Kraft in Richtung Lindhöft to seiln. Aver de "Liberia" wull eer "Frieheit" un leep dor ni hin.

Twüschen Surendörp un Lindhöft, al mehr no Surendörp hin, versöchten wi de eerste Krüz an düssen Dag. Aver wie al güstern, dat haute ni hin! Also weer halsen. Dorbi dreeven wi wiet an Surendörp vörbi. Liekers nehmen wi Kurs op Langholt.

De Regen wör mehr un mehr. Dat schütt wie ut Emmern, un uns Luun wör vun Minut to Minut slechter.

 

Nu wör neben Hein ok noch Günter seekrank. So müssen Adde un ik versöken dat Schipp no Huus to bringen. Wi beide lösten uns an de Pinn af un seilten immer nochmol över de Bucht hin un her, ohne ok nur een Meter dichter an Eckernför to komen!

 

As nu ok noch uns beiden Kranken anfungen to jammern, wi wörn in de DDR landen oder sogor afsuupen, wör vun Adde un mi besloten in Surendörp to ankern.

Dor wulln wi se an Land setten, un se sulln to Huus Bescheed geven, wat mit uns los weer!

 

Nu harn wi weer een Ziel. So wulln wi dat moken.

Jetz övernehm ik de Wach an de Pinn un höll, so gut as dat güng, op Surendörp to. Dat goot wie ut Emmern un ik kunn kuum teihn Meter wiet sehn. Dorto weer ik klöternatt un fror ganz jämmerlich. Alle min Gedanken dreihn sik in düsse Moment dorüm, wat dütt doch för een Scheißboot weer!

 

Mit eenmol hör ik een Stimm bölken. Aver wie dat so is, man denkt man hett sik irrt. Ik dach, war nu blos ni unklook. Aver dat bölken wör luuder un luuder, un ik keek mi doch üm. Wat ik dor seh, weer noch schöner as dat Elmsfüür güstern! Willem weer mit sin Barkass dor un wull uns afholn!

Ik heff de groot Steen, de mi vunt Hart vull, richtig plumpsen hört.

Günter sin Vadder har sik üm uns Sorgen mokt, Willem anhüürt, un weer denn mit em losfohrt uns to söken. Un se harn uns funnen!

 

So worn wi dat tweete mol in Slepptau nohmen. Nur wörn wi düttmol ni ut, sondern in de Hoben troken. Oh Gott, weer uns dat pienlich, obwohl wi froh weern, dat wi düsse Reis gut överstohn harn!

 

As wi in de Hoben keemen, stünn natürlich de ganze Pier vull vun uns Kumpels.

Wat hevt se lacht. Un lästert hevt se. Wi sulln doch leever een Boot vun Luden Britz köpen un dormit in de Bodewann fohrn. Oder, wi sulln uns man een Paddel holn, denn mit een Paddelboot kunnen wohl ok wi fohrn. Un noch veel mehr!

 

Dat allns müssen wi över uns ergohn loten!

 

Mit de "Liberia" sünd wi nie mehr to Woter fohrt. Se wör denn ok bald verköfft. Liekers hett uns düsse Reis heel veel Spoß mokt, un wi könt vun uns behaupten:

 

Wi hevt de eerste Reis mit de "Liberia mokt.

 

Is dat nix?

 

Urlaub 1960

 

Twee Eckernförder Jungs, man grode sößteihn Johr oold, de Een lehr Strippentrecker un de Anner Muurmann, weern al siet de Schooltied de besten Kameroden.

Sietdem se in de Lehr weern, güngen se ok al mol in dat Düütsche Huus. Dat weer dat Eckhuus Rosengang, Ottestrot, Gudewerdtstrot un drunken dor een Glas Beer.

De Kröger weer domols, de Berliner, Korl Raabe. Sin Pacht weer domols tämlich aflopen un he söchte een nüe Krog. Dor hörte he, dat de oole "Robinson", de an de geele Bargen, in Oolen Hoff, de Robinsonhütt bedreev, wegen sin hohet Öller opgeven wull. He keek sik de Hütt an, un har sik glieks verleevt in dat Ding.

Natürli müß dor noch veel an mokt warn, un he frogte de beiden Jungs: "Könnt ihr mia dabe helfen, ik bezahl euch ooch jut. Zwee Mark de Stunde blank uff de Hand". "Jo klor, dat kriegt wi sacht hin", meenten de beiden. An't nächste Wuchenend güngt denn jo los. De Molerfietz Manne weer ok noch dorbi.

Erstmol wör all'ns ut de Bude, wat ni Niet- un Nogelfast weer, rutsmeeten. De oolen "Robinsonlüüd", de wohnten noch in een lütt Kabuff hier, weern düchtig an't jammern: "All unsre schönen Sachen werft ihr weg? Dafür haben wir unser ganzes Leben geschafft!" De dree sehn dat jo in, aver wat sulln se moken.

As all'ns rut weer, güngt erst richtig los. Lose Putz wör afkloppt, nüe Strippen wörn troken, nüe Finster mit grote Schieben wörn insett, un wat sünst noch so anfull.

De oolen Lüüd keemen dor gorni mit trecht! Liekers, no een poor Wuchenenn weer in de Robinsonhütt all'ns porot. Nu müssen noch de Tantemeiers (Toiletten) buut warn.

Bit jetzt har man hier nur een Plumpsklosett hatt. Dat güng bi een nüe Kröger worhaftig ni mehr. Korl Raabe har dorför een poor grote Blechbehälters besorgt. Hierin wörn nu düchtig poor Löcker haut, dormit dat Dünne afflopen kunn, un denn wörn se inbuddelt.

Bobenop wörn nu een poor Wänn troken, een Dack opsett un dormit har sik dat!

Mitte Juni kunn nu de Eröffnung sin. All'ns wat Rang un Nomen har, weer komen. Ok de oolen "Robinsons" weern dorbi. Oma, se mutt domols so an de vievunachtig wesen sin, seet ant Finster. Wie dat so is, müß nu jo op de nüe Kröger anstött warn. De Fruunslüüd kregen een Likör, de Mannslüüd een Köm tom anstöten. Alle drunken, nur Oma, de much de Likör sacht ni, kippt em ut Finster. Se har dorbi nur ni doran dacht, dat dor nu ni mehr de lütten Schieben binnen weern. Se meen, dor weern gorkeen binnen. Düchtig schämt hett se sik, as nu de feine Likör sinnig an de Schief dolleep.

Dormit har de Robinsonhütt een nüe "Robinson"!

 

 

 

Uns beiden Kameroden, de hier de meiste Arbeit mokt harn, kreegen vun Korl Raabe nu as Dank noch een Plattkohn schenkt. Düvel ok, dat weer wat! Al lang harn se dorvun dröömt mol een eegen Boot to hebben. Forts wulln se de Jöhl mit no Eckernför nehmen. Man, dat weer ni so eenfach. Erstmol müß de to Woter bröcht warn. As he binnen weer markten se, de leckt as een Seev. Un denn de Reemen. De een weer halv so lang as de anner. "Mensch Fiete", seegt Hein: "Dat hett doch all'ns keen Zweck. Mit dat dore Deert komt wi nümmers ni no Huus"! " Ach, wat du ewig hest, wi holt uns vun Korl Raabe een Pütz, denn könt wi bit no de TVA Süd stoken. Wi bruukt denn bloß noch üm de Torpedobrüch roohn un könt denn lang de Kurstrand bit no de Dang weer stoken" meent Fiete. No korte överleggen stimmte Hein denn to. De Klock weer nu bummelig dree worn.

Fiete har de Pütz besorgt, dat Boot leeröschert un los güng de Reis!

 

Hein, mit de lange Reemen in de Hand, stünn achtern un stokte los as een Wille. Fiete, de em afschoben har, weer man grod över de Kant in dat Boot hüppt un seet man grode, dor rumps dat ok al düchtig. Fiete, lang wi he weer, leeg he in de Bilsch. Hein kunn sik grode noch op de Been holen. " Du Dussel, du Tüffelachtein", schimp Fiete los, "kannst du ni oppassen? Ik heff nu een klöternatte Mors"! "Nee, kann ik ni, ik heff bit hüüt noch keen Oogen in de Achterkopp. Worüm hest du ni keken ob dor een Steen in'n Weg licht"? quassel Hein gegenan. " Is jo gut", meen Fiete nu al beten stiller, "ik goh no vör un pass op"! Hein stokte nu wieder. "Du, Hein, meenst ni wi mööt wieder in't deepe Woter?" frogt Fiete nu, "dor liegt lang ni soveel Klamotten". "Jo, dat lot uns man"! meen Hein, un geev em fix Kallefiet. (Tempo) Bi lütten, de Klock weer al meist viev, weern se al bi Kiek Ut ankomen. Vun hier, an de "Jordan" vörbi bit no de Sandkrog is een grote Uutbuchtung, un weer dormit ok een bannige ümweg. Dat Woter weer flach un Hein dach sik, kannst jo mol beten wieder rut un de Weg afkörten. He mokte dat. He stokt un stokt un stokt mit mol in't Leere. Tjunge hett he sik verjogt! Wiel he dorbi dat Gliekgewicht verloren har, leet he de Reemen los, un de weer glieks viev, söß Meter achterut. "Fiete, Fiete", bölk he nu los, "min Reemen"! "Wat is mit din Reemen?" frogt Fiete, de gornix dorvun mitkreegen har. "De is to Woter full'n", ween Hein, " wi mööt em wedderholn, he drift ganz gau af"! Nu keem Fiete aver in de Röhr. He paddel mit sin korte stück Reemen as een Wille achter de anner her. Dorbi schimp un gnuster he as dull: "Du Idiot, du Pannkook, mit di heff ik een Fang mokt. Niemol so'n lütt Knüppel kannst du fastholen. Du büst jo to dumm Melk to holen, fallst hin un verbüchst de Mark. Man, man, man, womit heff ik dat bloß verdeent. Jetzt fang man ok noch an to blarr'n, denn is all'ns komen"!

Intwüschen har he de lange Reemen al weer opfischt un wull nu sölber stoken. Hein seet vör op de Bank un weer wegen dat Donnerwetter ganz benaut. Man Fiete kreeg ok keen Grund mehr tofoten. Nu müssen de beiden anfangen to Roohn. Dormit Hein ni mehr so bedrübbelt weer, seegt Fiete: "Nu kumm schon, dat weer doch ni so meent. Ik mok dat al. Ik war roohn un du kannst erstmol een beten Woter uutöschern"!

So mokten se dat denn ok. Hein seet achtern mit de Pütz un öscher, un Fiete har sik in de Mitt sett. He har de Zepters instoken un legte nu los. Man dat weer ni so eenfach mit een lange un een korte Reemen. Mol trok he mit de lange to dull, denn güngt no Backbord, mol mit de korte, denn güngt no Stüerbord. Liekers keemen se langsam vöran.

Se weern noch ni halv bi de TVA un de Klock weer al halv söven vörbi. Doch dat kümmer de beiden fast gorni. Nur Hein meen eenmol: "Du Fiete, wat meenst, komt wi noch vör't düüsterwarn bit no de Dang?" "Jo klor", meen Fiete, "Klock acht, halv negen sünd wi licht dor"!

Un Fiete rooh un rooh, mol no Back- mol no Stüerbord, un immer wieder op de Torpedobrüch to. Sin Hänn kreegen al de ersten Blosen. Aver he geev ni op! As se denn an de Brüchenkopp ankomen weern, fung al langsam de Dämmertied an. De Klock weer al no acht un bit int flache Woter, so bi de Seegoorn, weer dat noch wiet.

Fiete rooh un rooh. Hein wör immer stiller un stiller. Doch irgendwann stött Fiete mit de lange Reemen op Grund. Junge, weern de beiden froh. Se harn gorni mitkreegen, dat dat al meist düüster weer. Nu word aver Tied. Jetzt aver mit Kanonenfohrt no de Dang!

Hein wull nu weer stoken. Dat güng Fiete aver veel to sinnig. He jump över de Kant to Woter un schoof, wie man een bloß schuuven kunn.

No een gude halv Stünn weern se denn ok an de Dang ankomen. Dat Boot wör op de Strand troken un dor an de iesern Ledder anbunnen. De Klock weer al meist twölf worn, un dorüm güng't nu ok in Swiensgalopp no Huus.

Wie ik genau weet, de beiden hebbt Tohuus düchtig wat vun eer Öllern to hören kreegen.

Eens aver harn se nu: Een eegen Boot!

Nächsten Morgen, se müssen üm Klock söben bi de Arbeit sin, weern se al üm Klock viev an de Dang. Se wulln doch mol seh'n ob ok eener bi eer Boot west weer. Se trocken dat noch een Stück wieder op de Strand, bunnen de Tampen nochmol örndlich fast un güngen to Arbeit. "Hüüt Obend geiht dat aver fix los", meen Fiete, "ik war al mol een poor Breeder vun de Buu mitbringen, dor könt wi uns een fein' Kajüt vun buu'n"! "Un ik", seegt Hein,: "ik war mol sehn, ob min Meister ni noch een Putt mit Teer stohn hett. He molt sin Boot ok immer dormit an". "Jo, dat mok man", antwort Fiete, "un denn tschüß bit hüüt Obend.

De Tied leep för de Beiden de dore Dach överhaupt ni. Alle halv Stünn keeken se no de Klock, aver liekers wör dat doch noch irgendwann mol Fierobend. Fiete har sin Fohrrad bit bobenhin mit Breed vullpackt, un keem dormit anschoven. Hein har noch keen Teer mitbröcht, har aver sin ganze Rucksack vull mit Warktüch. Hommer un Nogeln, poor Schruuven har he ok sin Meister klaut un een feine Bügelsoog bröch he mit.

Nu sull dat jo fix losgohn.

Bloß wie dat so is, ok de annern Kameroden harn Fierobend. Ok de keemen üm düsse Tied no de Dang. As eerste keem Krischon Meier an: "Wat is dat denn för'n Wrackstück? Seggt bloß, mit dat Deert wölt ji to Woter? Dormit komt ji niemol bit an de Ringelnatter!" "Ach wat", schimp Fiete los,:"du büst jo bloß neidisch wiel du keen Jöhl hest". "Keen Jöhl?" Krischon keem meist in de Röhr,: "bevör ik in so'n Ding krabbeln wör, dor mutt al de Welt ünnergohn!" "Wer is ünnergohn?" keem nu mitmol een Stimm vun boben. Jonni stünn dor un har de Snacks man halv mitkreegen.: "Sünd ji güstern afsopen? Fietes Modder weer bi mi un hett frogt wo ji sünd. Aver ji sünd jo gorni versopen!" Nu keem Hein aver in gang: "Ji hebbt doch in de Büx scheten. Eerstmol is dat uns Boot, denn ward wi ju ganz gewiß ni mitneh'm un nu könt ji uns fix mol an de Mors kleih'n!"

As dat nu kloreert weer, güng dat Sogen un Hommern los. Se weern in de gang, as wenn se al nächste Dag mit eer Jöhl to Woter fohrn wulln.

Mitmol keem Fiete een fein Idee.: "Minsch Hein, wat höllst du dorvun wenn wi een Schwertkassen inbuut. Min Ool hett noch een Blickplatte lingen. Wenn wi uns de trechtmokt, dat kunn wat warn. Denn könt wi dormit segeln." Tjunge, op de Idee weer Hein noch gorni komen un weer forts dormit inverstohn.

Bit Friedagobend weern de beiden nu jede Obend fix in de gang.

 

Sünnobend wulln se nu de Schwertkassen, de se in de Wuch al torechtbogen, un tosomenschweist harn, inbuun.

Hein har vun de Siegfriedwerft een Klumpen Pick (Pech) organiseert, dormit ok all'ns fein dicht wör, un Fiete har al mol een Füüer anmokt, üm de Pick flüssig to kriegen.

Denn schroben se de Kassen fast. Nu kippten se een dicke Schicht vun de hitte Krom rundüm, un tövten dat dat afkölen sull. Nu keem dat Boot op de Kopp un de Schlitz för dat Schwert wör utsogt. Man dat weer ni so eenfach. De Pick weer ünner de Blickkant lopen un seet nu ok dor, wo se dat gorni hinhemm wulln. De Soog weer forts versmeert un leet sik fast överhaupt ni dörch dat Holt trecken.

Liekers kreegen se dat trecht. De Klock weer zwar al weer meist ölben worn, aver dat mokte nix.

Sünndagmorgen sull Stopelloop un de Jungfernfohrt sin!

 

 

 

Anner Morgen nu weern de beiden Jungs al üm Klock söben an de Dang. Keen Minsch leet sik so fröh hier seh'n, wat doch een lütt Problem mit sik bröch.

Dat Boot weer dörch de Opbuu un de Schwertkassen doch recht een Enn swörer worn, un de beiden harn eer leeve Not, de Jöhl in't Woter to kriegen. Aver mit recht veel Sweet un mit hochroode Köpp kreegen se dat doch trecht.

Doch wat weer dat? Kuum swumm dat Ding, dor leeg dat ok al op Grund. De leckte as so'n oole Mameladenemmer, de al johrelang in de Mist legen har.

"So'n Scheiß", meen Hein, "man gut dat noch keener hier is, dat weer een worn. Kannst glöven, dat weer Woter op Krischon Meier sin Möhl west"! Dor schimp Fiete los: "He hett jo ok recht hat, harn wi dat Scheißding bloß an de Ringelnatter afsuupen loten, denn harn wi nu dat Gepöbel ni hatt." "Nu stell di man ni so an", meen Hein, "wi holt em nu gau rut, un doot so, as wenn wi noch gorni in't Woter weern!" "Ja, denn man los", brummel Fiete vör sik hin.

Nu weer dat aver mit dat "gau" ni so licht. Dat vulle Boot weer swör as Blie. So müssen se eerstmol öschern. Bloß dat Woter keem meist genau so snell rin as dat rut keem. Wie se noch fix an't tüddeln weern, kreih dor mitmol een boben vun de Kant: "Ach nee, uns Seefohrers, komt ji al weer oder sünd ji överhaupt noch ni los west? Weer wohl düchtig Seegang buuten, oder wo kümmt sünst dat ganze Woter her?" Krischon un Jonni wulln sik dootlachen.

Fiete keem nu fix in de gang,: "Ji blöden Kirls, haut bloß af oder ik hau ju wölk an't Muul. Ji sünd mi veel to doof. Groot Muul ophemm un nix dor achter. Fot leever mol mit an oder verswinnt hier!"

Dammich noch mol, so harn se Fiete noch nie erleevt. Dorüm keemen se ok dol, un reeten dat Boot mit op Land.

Bevör se nu noch wat moken kunnen, müß eerstmol alles weer utdrögen, und se kunnen dree Doog nix moken. Hein müß Mondag noch mol no Siegfried un Pick holn un Fiete seh to, dat he noch poor Nogeln un Schruuven kreeg.

 

 

Bit Friedagobend harn se vull to dohn, aver denn weern se trecht. Sünnobendmorgen, düttmol keemen Krischon un Jonni ok glieks mit, keem de Jöhl to Woter. Und, he swumm!

Bi de eerste Probefohrt wör erstmol bloß roht. Jeder dorf mol een Runde dreihn. Nu weern ok Krischon un Jonni still un freuten sik, dat dor in de Klicke een Boot weer.

 

Achteran müß jo nu utprobeert warn, wie dat mit dat segeln güng. De Mast wör opstellt, de oole Teltbohn, de se sik bi Engelbrecht besorgt harn, wör an de Mast bunnen un denn güngt los. Dor weih een lichte Oostenwind un dordörch weer dat ni eenfach ut dat flache Woter to komen. Jedesmol, wenn se achter de Swattkant dat Segel strammholten, seeten se ok al mit dat Schwert in de Sandbank. "Dat hölpt all'ns nix," meen Fiete, "wi mööt wieder rut!" So mokten se dat denn ok. Hein roh de Jöhl meist viefhunnert Meter vun de Strand weg un denn holn se dat Segel stramm.

Erst hol dat Boot jo düchtig över un de beiden rutsch dat Hart bannig deep in de Büx. Aver denn. Jungedi, güng dat af!

Vergeten weer al de Pien un Schom. Mit Kanonenfohrt güngt lang de Kurstrand no de TVA Süd. "Juchuu", bölkte Fiete gegen de blaue Himmel, "is dat ni fein Hein!" "Jo klor," grien Hein över alle Backen, "kannst glöven Jonni un Krischon sünd neidisch."

As se an de TVA Brüch ankomen weern, legten se een Krüz hin, de man fast gorni beter moken kunn. Meenten se! Un torüch güng de Düüvelsfohrt. Dreemol mokten se an düsse Dag de Tuur.

 

Hochroot un mit stolte Boßt keemen se denn an de Dang weer an. Jo, de beiden Frünn weern hüüt de Helden. "Lot uns ok mol mitfohrn". "Jo mi ok". "Un mi". "Un ik will ok mol". prassel dat vun alle Sieden op se dol. Jo, un alle dorften een lütt Runde mitdreihn. Dorbi harn se ganz de Tied vergeten. Mit eenmol weer dat düüster.

Gau wör allns tosomenpackt, dat Boot an de Wellenbreker bunnen un af güngt no Huus.

 

Dor geevt zwar eerstmol een Segen. Aver wat mokte de beiden dat hüüt al ut? Nix!

 

 

Sünndagmorgen üm Klock acht weern de beiden al weer in de gang. Hüüt sull dat no de Robinsonhütt gohn. De Wind weih gut ut Nordwest, un los güng de Törn.

All'ns leep gut. Al no een knappe Stünn weern se dor. Nu weer üm düsse Tied noch ni veel los an de Hütt un se besloten, bevör se an Land güngen, noch een poor Dösch to pilken. Se packten sik beten wieder buten vör Anker un fungen an to angeln. De Dösch beeten as verrückt. Fiete meen, : "Man kunn meenen, wi hebbt hüüt morgen in Scheed paut. Anners kann dat jo gorni angohn, eerstmol leep dat Boot wie Sau, un nu fangt wi ok noch een Barg Fisch." "Jo, dat magst wull seggen", grien Hein, "ob wi de Dösch noheer an de Hütt verköpen könt?" "Jo klor", meen Fiete, "de sünd froh, wenn se frische Fisch to freten kriegt".

No knappe twee Stünn packten se denn eer Angeltüch tosomen un verholen sik an de Strand. De Krögerslüüd harn dat Boot gorni erkennt, keemen aver glieks vör de Döör, as se mitkreegen harn wer dor ankomen weer. "Dat habt ihr ja jut hinjekricht," meen Korl Raabe, "da könnt ihr ja jleich mit in Urlaub sejeln!" Jungedi, op de Idee weern de beiden noch gorni komen. Hein weer glieks hellop begeistert: "Mensch Fiete wat meenst, wölt wi dat dohn? Af nächste Wuch kann ik Urlaub kriegen. Du kannst din Krauter jo ok mol frogen, denn könt wi dat so moken." "Versöken kann ik dat jo, aver meenst du dat geiht gut?" Fiete weer noch ni so ganz vun de Krom övertügt. "Jo klor", meen Hein, "ik heff noch een Telt un een Spirituskoker to Huus. Pütt un Pann ward wi denn sacht ok noch kriegen, un dat anner ward sik finnen."

Modder Raabe, de dat mitkreegen har, meen glieks: "Töpfe und Pfannen hab' ich noch ein paar übrig. Die könnt ihr haben. Und Lebensmittel in Dosen auch. Im Wald liegen doch die Engländer, die hier Manöver machen, die haben welche bei mir eingetauscht. Vielleicht geben die euch welche für frischen Fisch." Dat weer een gude Idee, de uns beiden ok sofort in Angriff nehmen.

De Tommis weern froh över dat feine Angebot, un Hein un Fiete harn al mol wat för de Urlaubsreis to eeten!

Nu müß Fiete bloß noch Urlaub kriegen un dat kunn losgohn.

Nohmiddag segeln de beiden denn weer no Huus. Ünnerwegs harn se soveel to snacken un to plonen, dat se vun de Ümwelt kuum wat mitkreegen. Rums bums weern se weer an de Dang.

 

 

De nächsten Doog, Fiete har sin Urlaub kreegen, weern anfüllt mit plonen un organiseern. Ok müssen de Öllern övertügt warn, dat dor nix mallören kunn un dat se gut de dree Wuchen alleen överleven kunnen.

As dat schafft weer, un dat weer een harte Stück Arbeit, harn se de wieteste Steen smeeten.

 

 

 

 

 

Urlaub:

 

Endlich weer dat sowiet! Sünnobendmorgen verstauten de beiden eer Krom in de Jöhl. De eerste Törn sull no de Robinsonhütt gohn. Dor wulln se noch de Pütt un Pann, un eer Proviant afholn. De Sünn schien, as wenn alle Engels op Reisen gohn wulln. De Wind weih, genau för düsse Törn richtig, liesen ut Nordwest. Ratz fatz weern se an de Hütt ankomen. Am leevsten weern se, glieks nohdem se eer Krom tosomen harn, op de grote Reis gohn. Aver de Kröger har noch een poor lütte Soken för de beiden to dohn, un wiel se jede Grüschen gut bruken kunnen, wör ok dat noch mokt.

 

Sünndagmorgen geev dat aver keen holen mehr. Üm Klock viev, dat weer man even hell worn, wör al dat Telt afbuut un verstaut. To Fröhstücken harn se gorkeen Tied un keen Lust mehr, denn de grote Frieheit tövte op uns beide Frünn.

Fiete fung fix an to drieven: "Mannto Hein, lot uns bloß sehn dat wi vun de Hoff komt, noher will Korl Raabe noch mehr mokt hemm. Wi möt op Woter sin, wenn he hochkomt." "Jo, jo", meen Hein, "ik hau jo al rin. Aver kiek mol, mi dücht, de Wind hett düchtig tonomen. Meenst wi söllt liekers los?" "Jo klor," meen Fiete, "son beten Wind kann uns Boot licht af! Wi könt jo dicht ünner Land blieven, wenn dat to dull ward, könt wi immer noch gau an't Land komen. Man to, man to!"

 

Naja, de beiden denn jo an Bord un los. As se in dat deepe Woter keemen, stoken se dat Schwert in un setten dat Segel. Jüst in de Moment keeken se torüch un sehn Modder Raabe an de Strand stohn to winken. Se wunken ok düchtig torüch un rrrums.

Se seeten fast. Uns Kameroden harn gorni doran dacht, dat dor noch een Sandbank weer. "Pass op, pass bloß op," bölk Fiete, "Hein, riet gau dat Schwert hoch, sünst goht wi op de Siet!" Hein jo ok hin no de Schwertkassen un reet, aver dor röhr sik nix. Dat Deert har sik verklemmt. "Fiete kumm un hölp mol", schreeg Hein nu, "pass op wi kippt üm!" Dat Boot hol düchtig över un dat eerste Woter schwappte al över de Kant. Nu keem Fiete in de gang. He hin no Hein: "Hau af, ik krieg dat al hin, dreih bloß ni weer dörch, hier is dat doch ganz flach. Kann gornix passeern."

In de Moment kreeg he dat Schwert frie. Dat Boot hol noch een Enn wieder över un noch mehr Woter schwapp in't Boot. Aver se weern frie!

Bit an de Knöcheln stünn se in Woter doch eer Boot mokte weer Fohrt.

"Junge, junge," meen Fiete, "dat weer knapp. Lot uns bloß gau dat Woter utöschern, sünst suupt wi doch noch af!" As se dat Boot nu leer harn, kreegen se ok weer Tied sik ümtokieken. Aschau weern se al meist vörbi un sehn an de Strand vun Lindhöft de Telte vun't DRK Jugendloger. "Wat meenst," frogte Hein, "sölt wi hier mol an Land gohn?" "Ne, ne, bloß dat ni," meen Fiete, "noheer suupt wi doch noch af. Lot uns man wieder. Kiek mol, dor vör is al Nöör to sehn. Dor möt wi mindestens noch hin." Langsam harn uns Kameroden hunger kreegen un wulln erstmol een lütt beet wat eeten. Se kromten mang de Dosen vun de Tommys herüm un funnen een Doos mit Rostbeef. De müß nu doran glöven. Bloß, se harn jo allns mit, nur an een Dosenöffner harn se ni dacht. "So'n Schiet aver ok," meen Fiete, "lang mol her, ik versök dat mol mit min Taschenmess." No een gude halve Stünn har he de Doos denn ok open. Verbogen weer se jo man düchtig, liekers hett de Krom wunnerbor smeckt.

Dordörch, dat se mit de Doos so veel to dohn harn, kreegen se gorni mit, dat de Wind düchtig opbriest har. De Wellen worn immer höger, schwappten ok al mol över de Bordkant. Se sehn nu ok al de Wrackboje vör Surendörp vör sik. "Du Hein," meen Fiete, "wenn wi dor vörbi sind goht wi an Land!" Dor weer Hein forts mit inverstohn, un so mokten se dat ok.

 

 

An Land ankomen, buuten se glieks an de Strand eer Telt op. Klor keemen forts een Barg Lüüd an. Wulln weten wo se her keemen. Aver de beiden Kameroden harn gorkeen Lust veel to vertellen. Se harn mit sik sölbst genug to dohn. Se müssen eer Klamotten int Telt bringen, dat Tüch wedder dröögen un sik wat to eeten koken.

As dat allns klor weer, frogte Hein: "Fiete wat meenst, sölt wi ni mol no de Teltplatz kieken un sehn, dat wi een Dosenopmoker kriegt?" "Jo klor," meen Fiete, "denn könt wi ok glieks een Brot för morgenfröh mitnehmen, denn könt wi Morgen recht fröh los. So dull gefallt mi dat hier ni!" "Ne," seegt Hein, "gefalln deiht mi dat hier ok ni, sünd veel to veel Minschen hier!"

 

De Beiden troken nu los un söchten een Loden. Erstmol versöchten se dat op de Teltplatz, aver dor geev dat noch keen. Denn tüffeln se hoch no Surendörp un funnen dor son lütt Höker. Se kregen dor ok allns wat se köpen wulln un leepen recht tofreden weer torüch an de Strand.

Bald verkropen se sik in eer Telt. An slopen weer aver gorni to denken. Se harn jo noch soveel to besnacken: "Wo wült wi morgen överhaupt hin?" frogt Hein, "wüllt wi wieder op düsse Siet blieven oder wüllt wi röver no de anner Kant?" "Ik weet ni," meen Fiete, "aver wenn de Wind gut steiht lot uns man versöken no dröben to komen. Ik glööv dor is mehr los as hier!" Dormit weer nu allns klor.

 

De Reis sull quer över de Bucht gohn!

 

Anner Morgen weern se al üm viev vull in de gangen. Fröhstück wör eeten, dat Telt afbuut un in de Jöhl verstaut, un denn güngt los. Boot to Woter, Seil hochtroken un een lichte Bries ut oosten dreev se op de friee See. Dat Hart wör de Beiden richtig wiet. Fiete jubel: "Is dat ni een feine Krom, bringt dat ni Spooß?" "Oh jo," meen Hein, "kiek mol wat wi förn Fohrt mokt. Wie lang sünd wi eegentlig al ünnerwegs?" "Och, so bummelig een Stünn." antwort Fiete.

De ganze Tied harn se bloß no vöörn keken. Nu dreihn se sik aver doch mol üm un wulln sehn wie wiet se al komen weern. Aver wat weer dat? Dat seh jo ut, as wenn se man grode vievhunnert Meter vun de Strand af weern! Oha, nu kregen se dat doch meist mit de Angst to dohn. Dat lütt Enn wat se bit nu schafft harn un denn dat Enn wat se noch vör sik harn.

Junge, junge, aver kniepen, ne dat wulln se ni.

 

So beslooten se: "Wi kiekt af nu bloß noch vörut!" Dat mokten se denn ok.

 

Stünn üm Stünn vergüng. Gegen Middag wör de Wind beten mehr un de Jöhl wör immer sneller. Langsam markten se ok al, dat Bokniseck neeger keem. Liekers worn se immer stiller. "Dammi noch mol," schimp Fiete, "langsam wart dat hier langwielig!" "Jo, jo," meen Hein, "aver wi hebbt dat doch bald schafft. Nu kann dat ni mehr alltolang duurn!"

Dormit har he sik aver düchtig irrt!

De Klock wor twee, dree, veer, viev. De Luun wör vun Stünn to Stünn slechter. Liekers weern se al op Höhe vun Boknis. Aver wat weer dat för Gegend? De Steilküst weer al gut to sehn, aver keen Minsch wiet un breet. "Wi möt wieder ünner Land," meen Fiete, "denn langsam heff ik keen Lust mehr." "Kiek mol dor vöör de Turm," seegt Hein, "dor wart jo sacht Minschen sin. Dor lot uns denn man rangohn!"

 

 

 

Dormit weer Fiete denn ok inverstohn. Intwüschen weer de Klock al meist söven worn un de Wind höll ganz op to weihn. "Ja, dat nütz wohl allns nix, wi möt nu doch wohl rohn wenn wi an Land wölt." granter Fiete, un sett sik in Positur. He sammel de Reems rut un roh op de Strand dol.

Keen Minsch weer dor to sehn. Aver dat nützte jo nix. Hier wulln se nu eerstmol blieven. Wenigstens düsse Nacht. As se dat Boot op de Strand troken harn, wull Hein gau mol de Deich ropkrupen un kieken wie dat dor utseh. Fiete keek achteran un dach mit mol, nu is de Kirl wohl total verrückt worn! Hein stünn dor boben un lach un bölk as een Unkloke: "Kumm mol her, dat muß di ankieken, sowat heff ik noch ni sehn!" Fiete schüfel denn jo ok no boben. Wat he ok nu seh, weer een riesig grote Campingplatz! Dor stünnen bestimmt tweehunnert Telte un Wohnwogens.

 

Hier wulln se nu erstmol blieven. De Platzwart geev de Beiden ok een Platz för eer Telt. Nu keemen ok de Teltnachbarn ut eer Löcker kropen, un frogten glieks, wo se denn her weern un wie se hier ankomen weern.

Dat se mit een Boot komen weern, funnen se prima un frogten glieks, ob se denn ok mol mit to angeln komen kunnen. "Jo klor," meen Fiete, "dat ward wi seker trecht kriegen!" Dorför holpen se denn ok, de ganze Krom ut dat Boot no boben to holen un dat Telt optobuun.

 

Lange Tied hebbt se noch tosomen seten un sik wat vertellt. Aver uns Kameroden, de jo de ganze Dag op Woter west weern, müssen langsam to Bett. Düsse Nacht sleepen se as de Rotten.

 

De nächsten veerteihn Dog hevt se hier een richtig schöne Urlaub verbröcht. Se hebbt angelt, de Gegend unsicher mokt un recht veel Spoß hatt.

Irgendwann keem denn ok de Dag, an de se an de Torüchreis denken müssen. Dat Geld weer intwüschen ok recht knapp worn, un se besloten, de Teltplatzgebührn ni to betohlen. "Weetst wat," meen Fiete, "wi stoht morgenfröh üm veer op. De Platzwart kümmt eerst üm söven. Denn buut wi gau dat Telt af un haut ganz fix af." "Oh jo," weer Hein glieks inverstohn, "un de anner Krom bringt wi al hüüt obend an Bord. Denn duurt dat ni so lang morgen!"

 

Anner Morgen stünn se denn ok op. Ganz liesen packten se eer Krom tosomen, bröchen dat no ünner. Denn rin in de Jöhl, dat Seil hochtroken un denn: Keen Windhauch weer in de Luft.

Se dümpeln as son ool Holtpantüffel op dat Woter. De Klock weer al meist söven. "Dammi, dammi," seegt Fiete, "wi mööt tosehn dat wi hier verswinnt! Wat meenst wenn de ulle Platzwart uns noch hier süht. Kannst glöven, wi mokt denn een Katterchei!" Hein kreeg nu de Reemen her un fung, as een Wille, an to rohn. Se keemen ok gut vöran un worn vun Minut to Minut sekerer. Se lösten sik ok mol af un weern bald an Bokniseck vörbi. Langsam un sinnig keem nu ok een lütte beten Wind op. Se kunnen de Reemen wegpacken un seilten an de Küst lang dol Richtung Eckernför. De ganze Tied keeken se ant Land, ob de Platzwart vun de Fischleger Strand se ok ni verfolgen deeh. Aver dor weer nix!

 

Düsse Dag keemen se bit no Langholt. Se harn noch düchtig schiß, dat de anner Macker noch achter se ran weer, liekers müssen se hier nochmol övernachten. Int düüstern wulln se denn doch ni opt Woter blieven.

In Langholt müssen se de Teltgebühr in vörut betohlen. Teihn Mark wulln de dor hemm. Eer letzte Geld wörn se los. "Man, watt meenst wat wi dor achtern harn betohln müßt?" frogte Fiete. "Jo," meen Hein, "wi hebbt düchtig wat sport."

 

Nächste Dag keem nu de letzte Etappe vun eer Urlaubsfohrt. Se harn oorig Glück mit de Wind. He weih ut oosten, so üm twee Windstärken. Dat Boot leep as een Kadeker. Nohmiddags Klock dree herüm weern se an de Dang. Endlich weer to Huus!

 

Se kreegen to Huus noch een düchtige Reis mit, denn se harn in de dree Wuchen total vergeten sik mol to mellen, aver dat weer ni so slimm!

 

Veel wichtiger weer för se, dat se de Kameroden övertüügt harn, dat eer Boot een ganz feine Schipp weer!

 

 

 

B�bi Gerdau 1996

 

 

 

 

Home

Gedanken zur Arbeit